Chapter XVIII

Mam maseczkę na twarzy, śmierdzę drożdżami (o_O) i zamarzam, więc z tego tytułu uznałam, że należy mi się nagroda i dodaję rozdział, o.

PS, póki obsesja, ani uzależnienie nie są groźne, można je jeszcze zaakceptować xD

I czemu nikt nie lubi Katariny?

><><><><><><><><><><><><><><><><><><

Co ja miałam teraz zrobić?

Co miała teraz zrobić?

Stała na środku kwadratowego pokoju z czerwonym dywanem pod jej nogami, z ciężkim łóżkiem z baldachimem z beżowymi zasłonkami po prawej stronie i komodami z tak samo ciemnego drewna naprzeciw niego. Kojarzył jej się pokojem dla średniowiecznym kurtyzan, a mimo wszystko i tak jej się podobał. Przed nią znajdowały się drzwi na taras najwyraźniej, a za nią po lewej stronie do łazienki. A obok niej walizka, przypominająca jej, że nie była u siebie; utożsamiająca bagaż problemów, które się utworzyły. Co miała teraz zrobić? Przystojny mężczyzna powiedział jej, że koło drugiej będzie obiad, jeśli jest głodna. Tak po prostu. A przecież tutaj była przetrzymywana jej przyjaciółka. Co miała, do cholery, teraz zrobić? Udawać, że wszystko jest w porządku? Żyć z psychopatą pod jednym dachem? Po co ona się tu pojawiła? Wertowała w kółko te same pytania, a żadna logiczna myśl nie ustawiała tego w taki sposób, by pojawiło się jakieś wyjście. Nie mogła myśleć, ale gdy już stanęła za zamkniętymi drzwiami, bała się z nich zrobić użytek, by wyjść do świata. Chciała chociaż trochę poudawać, że nic takiego się nie stało.

Ponoć naprzeciw jej pokoju był pokój starszego z braci, a gdzieś dalej, wgłąb korytarza, pokój, gdzie zatrzasnęła się jej przyjaciółka. A potem słyszała męski podniesiony głos i bolało ją serce, gdy pomyślała, że może on na nią krzyczał i robił jej krzywdę. Ale ona nie wyglądała, jakby była bita. Nic nie rozumiała. Kompletnie nic. Jakim cudem on mógł ją uwięzić, a potem ją winić za to, że zachowała się źle w stosunku do Leny? Co go to obchodziło, jeśli chciał jej przyjaciółkę tylko dla swojej rozrywki? Chciała, żeby ktokolwiek dał jej jakikolwiek znak, który by ją dalej poprowadził. Miała dalej wspierać Lenę? Kiedy ona wyraźnie wyglądała tak, jakby nie chciała jej tutaj?

Usiadła na łóżku, przecierając twarz zimnymi dłońmi. Miała jeszcze ponad dwie godziny, zanim zejdzie na obiad. Musiała zejść, jeśli chce ruszyć dalej. Musiała widzieć ich, by wiedzieć, co ma zrobić. Ale to dopiero za ponad dwie godziny. Westchnęła i opadła na plecy. A przez owe ponad dwie godziny zacznie myśleć tak, aż jej głowa eksploduje.

Więc jednak ktoś był w jego życiu.

Lodowata ręka zaciskała się na moim żołądku. Ta obrzydliwa świadomość, że ktoś mógł być kiedyś szczęśliwy z kimś innym. Ze mną nie mógł być szczęśliwy, bo przecież to zmierzało w zupełnie innym kierunku. Nie mogłam mu dać tego, co dawała mu tamta kobieta, zanim go porzuciła dla drugiej najważniejszej osoby w jego życiu. Gorzka prawda sama nasunęła mi się do głowy. Dlatego mnie kupił. Żeby mną manipulować. Nie mogłam od niego odejść, nie mogłam postępować inaczej, niż by sobie tego życzył, nie mogłam go skrzywdzić, nie mogłam istnieć samodzielnie. Przywiązał mnie do siebie tak ciasno dlatego, że wcześniej wszystko wylatywało mu z rąk. Ale to wcale nie znaczyło, że on coś mógł do mnie poczuć. Po prostu musiał mieć świadomość, że... że jestem jego. Że ma mnie na własność i nie ma opcji, bym mogła odejść do kogoś innego. Dlatego nie chciał słyszeć o Harrym. Dlatego nie chciał, żebym spoufalała się z Tomem. Dlatego zirytowała go Katarina, gdy wtedy ukryłam się w jej domu. Chciał wyeliminować wszystkich. I gdyby posiadał uczucia, zrobiłby wszystko, żeby się nie zakochać. Bo wtedy straciłby kontrolę. Taki prosty nagle okazał się Bill Kaulitz.

To było cholernie przykre. Jedyne, czego tak naprawdę chciałam, to być kochana. Przez Harry’ego. Dzięki temu wiedziałam, że uda mi się przejść przez życie ze świadomością, że nie jestem sama. Wiedziałam, że dzięki temu czasami uda mi się odetchnąć i dzięki temu będę mogła być tą, która wspiera kogoś bliskiego w ciężkich momentach. Dzięki niemu w moim życiu było więcej śmiechu. Dzięki niemu czułam się bezpieczna i miałam świadomość, że jest ktoś, kto mimo tysięcy mil ode mnie, martwi się o mnie i troszczy. Dzięki Kaulitzowi płakałam prawie codziennie. Był chodzącym portretem grzechów, które popełniłam i tego, jak bardzo byłam warta nienawiści, którą na siebie zrzucałam. I miał pieprzoną rację, że to nie była jego wina. Przecież on nie kazał mi iść ze sobą do łóżka. Na każdym kroku dawał mi do wiadomości, jaki jest. A gdy było spokojnie, ja go podjudzałam, byle tylko mieć wymówki. On doskonale widział rzeczy, których ja nie chciałam do siebie dopuścić. Ale jakie to miało znaczenie tak naprawdę? Chciałam z nim walczyć, by się w nim nie zakochać. Czy to było takie złe? Czy miałam po prostu siedzieć z założonymi rękoma?...

Powinnam się od niego odsunąć.

Ale jak?

Uważnie stawiała kroki, bojąc się, że coś nagle zrobi źle, że się wywróci, cokolwiek. Była tak zdenerwowana, że wilgotne od potu dłonie trzęsły się niemiłosiernie, a jej twarz była biała jak kartka papieru. Wegetowała przez ponad dwie godziny i do jej głowy nie wpadło kompletnie nic. Z resztą, nie mogła się dziwić, bo tych mężczyzn nie znała, więc nie mogła wyobrazić sobie reakcji żadnego z nich na cokolwiek, co by chciała wcielić w życie. Nie miała pojęcia, czy pogróżki są czcze, czy boleśnie prawdziwe. Nic nie wiedziała. Musiała przekonać się na własnej skórze. Wiedziała tylko jedyną rzecz. Nie mogła zostawić Leny tak po prostu, nieważne, jak nielogicznie się zachowywała.

Zeszła ze schodów, mając w głowie wyjście z tego labiryntu, jakim okazał się być ten dom. Ani Harry, ani Louis nie był na tyle stuknięty, by kupować tak wielką chatę tylko dla dwóch osób. Ale znowu nie byli też tak stuknięci, by kupować dla siebie dziewczynę. Czemu ona próbowała się doszukać gdziekolwiek racjonalizmu? Nie miała pojęcia. Chciała, żeby chociaż jeden punkt był prawdziwy, ale to wszystko brzmiało jak żart. Bardzo kiepski na dodatek.

Znalazła się w salonie i intuicyjnie skręciła w lewo, gdzie dobiegały ją dźwięki świadczące o tym, że najwyraźniej ominął ją fakt, że w domu znajdują się psy. W jadalni, do której niepewnie wkroczyła, dwa psy tłoczyły się wokół starszego z braci i Leny. Leny, która wyglądała tak, jakby miała zaraz się rozpłakać.

- ... jeszcze trochę, a wszystko wróci do normy... – mówił jeden z bliźniaków, odwrócony plecami do Katariny. Nawet jej nie zauważyli. Psy tak samo. Nie wiedziała nawet, co ma o tym sądzić. Zaciągnęła się mimowolnie zapachem, który dochodził z kuchni i poczuła, że burczy jej w brzuchu.

- Jakiej normy? – Lena ominęła szafki dzielące jadalnie od miejsca, gdzie widziała wcześniej rezydującego Toma Kaulitza. Ciekawe, czy tylko on gotował. Musiał być dobrym kucharzem, sądząc po aromatach.

- Kurwa, nie mam pojęcia. – oboje parsknęli zrezygnowanym śmiechem, a potem Lena została wciągnięta w wielkie ramiona mężczyzny, a jej zrobiło się dziwnie ciepło na ten widok. Zachowywali się bardzo zażyle jak na to, że jej przyjaciółka jest przetrzymywana.

- Zwalił winę na ciebie. – ledwo dosłyszała stłumiony przez męskie ciało głos Leny, a gitarzysta zmarszczył czoło, blednąc. Jego czujny wzrok przeskanował otoczenie i w końcu padł na intruza, którym się czuła. Jej policzki zabarwiły się na czerwono, tego była pewna. – Powiedział, że...

- Porozmawiamy później, okej? – przerwał jej twardo i odsunął ją od siebie, a ona z wyraźnym zdezorientowaniem spojrzała na niego, a potem jej oczy powędrowały do Katariny. Zrobiło jej się głupio i nagle pierwszy raz w życiu zabrakło jej języka w gębie. Co miała powiedzieć? Sytuacja była tak popieprzona, że to było zdecydowanie ponad jej siły. – Więc jednak zgłodniałaś? – spytał jej, a jego ostry wzrok w końcu złagodniał, gdy najwyraźniej dostrzegł jej zmieszanie. – Dla twojego pocieszenia ja nie stanowię zagrożenia, a mój brat gdzieś pojechał, więc...

- Wyjechał? – wtrąciła się Lena, a jej głowa natychmiast odwróciła się do Kaulitza. Nawet Katarina słyszała nadmiar emocji w tym pytaniu. Była coraz bardziej zagubiona w tym wszystkim.

Gitarzysta spojrzał na jej przyjaciółkę i przeczesał ręką włosy.

- Jakieś dwie godziny temu... Przynajmniej teraz to nabrało większego sensu... – odsunął się od niej i podszedł do szafki, wyciągając z niej talerze jak gdyby nigdy nic. Co nabrało większego sensu? Chciała wiedzieć. Wszystko. – Pewnie wróci późno w nocy. Albo jutro. Albo zniknie na kolejne kilka dni.

Lena wyglądała jak struta. Katarina natomiast widziała w tym szansę dla siebie i dla ucieczki. Z Leną, która nie chciała odchodzić.

Chciała sobie przyłożyć w twarz z frustracji.

- Już tak było?...

- Było jeszcze gorzej. – Tom Kaulitz nagle spojrzał znacząco na Katarinę, która wzdrygnęła się na nieme oskarżenie. Przecież ona chciała dobrze! Czemu on, do cholery, tak na nią patrzył? – Możesz zasiąść do stołu, zamiast stać jak kołek i gapić się bezsensownie na ten cyrk. Naprawdę, nawet zwierzęta mają swoje uczucia i nie zawsze chcą być obserwowane przez ludzi, okej? – uśmiechnął się sztucznie, a ona przełknęła ślinę, czując nagle potrzebę, by się rozpłakać i schować. Nie potrafiła patrzeć na swoją przyjaciółkę. Wbiła więc wzrok w ziemię i ostrożnie ruszyła ku stołowi, przy którym usiadła na jednym z dziesięciu krzeseł. Cały ten dom wydawał się być taki samotny. Cisza. Wszędzie cisza, która czasami była przerywana przez krzyki. Czuła się cholernie niekomfortowo.

- Nie jestem głodna. – bąknęła nagle Lena, najwyraźniej chcąc zniknąć. Boże, znała ją tak dobrze, zawsze potrafiła przewidzieć jej ruch, czasami nawet jej słowa. A teraz? Teraz wytworzyła się taka bariera, że już sama nie wiedziała, czy to, co o niej sądzi, jest prawdziwe, czy nie.

- Nie interesuje mnie to. Nie jadłaś nawet śniadania. Najwyżej zarzygasz mój obiad. – odparł Kaulitz, pochylając się nad wołowiną, którą kroił w plastry. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Gorzej, gdy patrzył na nią, bo wtedy czuła się tak speszona, że wolałaby zostać zastrzelona na miejscu, niż tam stać. Jego oczy przepalały ją na wylot i czuła się naga pod jego spojrzeniem. Nie rozumiała tego.

- To jakoś nie przysporzyło mi apetytu. – zauważyła jej przyjaciółka i normalnie parsknęłaby śmiechem, gdyby nie to, że sytuacja była zbyt sztywna i poważna i pojebana.

Gitarzysta jednak nie miał z tym problemu i wyszczerzył białe zęby, które były tak uroczo krzywe, że widziała je nawet z takiej odległości. Jej kąciki ust znowu drgnęły i zmarszczyła nagle czoło, nie rozumiejąc, dlaczego jego uśmiech sprawiał, że było jej lżej. Znów poczuła się zbita z tropu.

- Też by mi nie przysporzyło, ale spójrz. – machnął ręką na blat, na którym znajdowało się przygotowane przez niego jedzenie, wciąż parujące. – Spójrz i powąchaj, jak dzielnie sprawił się piekarnik! – za późno zdała sobie sprawę,że uśmiecha się szeroko i zakryła usta ręką, by nikt tego nie dojrzał. – Mała, na pewno poczujesz, jeśli w końcu się zdecydujesz na oddychanie. To prosta czynność. Wdech i wydech. – chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. – Wdech i wydech, tak jest. – odkroił kawałek mięsa i włożył jej do ust. – Teraz żuj i powiedz, czy już burczy ci w brzuchu.

Jej uśmiech zrzedł. Czy tylko ona miała jakąś paranoję i  zaczęło jej się coś zdawać, czy to naprawdę wyglądało tak, jakby Lena mu się podobała? Dziwny ucisk w żołądku przypomniał jej, jak bardzo nienawidzi widzieć Louisa z Eleanor. Dlaczego poczuła to właśnie teraz? Przecież... Przecież to było sensowne, by być zazdrosną o swojego byłego faceta, który ją rzucił. A to, co właśnie się działo przed jej oczami, nie miało w ogóle logiki. Ten dom był przeklęty.

Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk klepania ręki.

- Nie podjadaj, siadaj do stołu. – rzucił z udawanym oburzeniem, tym samym doprowadzając w końcu jej przyjaciółkę do słabego uśmiechu, ale gdy tylko spojrzała w stronę zdezorientowanej Katariny, nikły cień uśmiechu zniknął bezpowrotnie. A zdezorientowana Katarina poczuła wyrzuty sumienia, że odbiera jej kilka sekund relaksu. Lena usiadła na przeciwległym końcu stołu, po lewej stronie, jak się później okazało, miejsca, które zajmuje Tom. Gdy dwa talerze już stały na stole, gitarzysta, trzymając trzeci, spojrzał z pobłażaniem na intruza. Którym wciąż była. – Panno Page, proszę zjeść z nami, nie obok nas. – powiedział, stawiając talerz po jego prawej stronie, kładąc od razu sztućce i usiadł na swoim miejscu.

Katarina odetchnęła, choć spięciu, w którym było jej ciało, nic to nie pomogło i wstała, by przesunąć się o trzy krzesła w lewo. Zacisnęła szczękę, gdy poczuła ciepło męskiego ciało, którego radiacja sprawiła, że zrobiło jej się gorąco i słabo. Co z nią było nie tak, do cholery jasnej? Nawet przy Louisie potrafiła jakoś opanować swoje dziwne reakcje, a przy tym człowieku czuła się tak, jakby nigdy w życiu nie przebywała z płcią przeciwną. Miała dziką nadzieję, że nikt nie zwróci uwagi na jej czerwone policzki.

- Nie, chwila. – męskie ciało wyprostowało się, a ich właściciel potrząsnął głową. – Czuję się bardzo niekomfortowo, co już nie jest żadną nowością, ale dla własnego bezpieczeństwa muszę dorzucić parę słów od siebie, byście się nie pozabijały, zanim do was dotrze, że najłatwiej byłoby porozmawiać... – dodał, patrząc na obie z niemą naganą, a Katarina spuściła wzrok na marchewkę na talerzu. – Panna Page jest, jak mniemam, w błędnym przekonaniu, że Lenie podoba się to, co robi mój pierdolnięty brat, który, tak – spojrzał znacząco na Lenę. – stał się taki przeze mnie, choć uważałem, że to dla jego dobra. Nie zrozumiał tego, ale w tym momencie to nie jest ważne. – odwrócił się do Katariny, a jego bliskość nagle odebrała jej dech, gdy znów wpadła w pułapkę jego świdrującego i czujnego wzroku. – Wszystko sprowadza się do tego, że Lena nie jest niczemu winna. Niczemu. Więc nie traktuj jej protekcjonalnie. Wiem o tobie wystarczająco dużo, by uznać, że nie podchodzisz tak do osób, które coś dla ciebie znaczą. – powinna była się oburzyć na to stwierdzenie, ale podświadomość jej uparcie twierdziła, że miał pieprzoną rację co do każdego jednego słowa. Bała się jednak spojrzeć na Lenę. Źle się czuła. – Teraz możecie sobie milczeć, ale błagam, jeśli przyjechałaś tu pomóc, to pomóż, okej? – skinął jej głową. – Smacznego, panno Page.

Po obiedzie zaszyłam się w sypialni, czując się tak paskudnie sama ze sobą, że nie potrafiłam tam siedzieć. Z Tomem i Katariną, która nie potrafiła na mnie spojrzeć. Brzydziła się mną? Nie chciała mieć ze mną nic do czynienia? Tom chciał, żeby pomogła, a ona nawet tego nie skomentowała ani słowem. A co gorsze, nie martwiłam się tak bardzo swoją przyjaciółką jak człowiekiem, który nagle zapadł się pod ziemię. W ciągu tego niecałego miesiąca wyjechał tylko raz i wrócił po godzinie. Siedziałam na kanapie  i czekałam.

Pierwsza godzina brzmiała jak wieczność. Przynajmniej tak sądziłam. Na początku siedziałam nieruchomo, ale potem zaczęłam się bezcelowo kręcić po pokoju, jakby to miało mi w czymkolwiek ulżyć. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że to nic nie da i miałam rację. Chodzenie mnie tylko bardziej denerwowało. Pierwsza godzina brzmiała jak wieczność i tak sądziłam, aż nie nastała druga godzina, dłużąca się jeszcze bardziej. Stałam na tarasie, patrząc w daleki krajobraz oceanu, przypominający mi, że zaraz za ogrodzeniem posesji było życie. Ludzie pracowali, uczyli się, bawili, relaksowali, podczas gdy w jednym z miliardów domów, jakie były na tym świecie, była dziewczyna czekająca na człowieka, który popełnił przestępstwo i kupił ją od jej rodziców. Psy przy basenie patrzyły na mnie, nie rozumiejąc, dlaczego nie reaguję na ich wesołe merdanie ogonów. Gdzieś tam była również Katarina, osądzająca mnie. Nie próbowała nawet zrozumieć sytuacji, w jakiej się znajduję. Czy miałam do niej żal? I tak i nie. Wcale nie musiałaby się dowiedzieć, że jestem taką dziwką, gdybym nie wysłała do niej wiadomości. Sama byłam sobie winna. Ale z drugiej strony, wiedząc, że ona i Louis to pomyłka, powinna mnie wesprzeć. Bo ja i Kaulitz byliśmy jeszcze gorszym błędem życiowym. Dla mnie.

Trzecia godzina i powoli zachodzące słońce za horyzont. Nie potrafiłam sobie wmówić, że powinnam się cieszyć, że go nie ma. Nie potrafiłam sobie wmówić, że nie powinnam go tutaj chcieć. I gdy normalna osoba byłaby szczęśliwa z odpychającym ją od siebie właścicielem na papierku, ja chciałam móc go przytulić i zrozumieć. On wierzył w miłość, tylko nie chciał jej doświadczyć, sądząc, że to uczucie z góry jest skazane na cierpienie. A co, jeśli miał rację? Nie mógł mieć. Nawet, gdy Harry nie wiedział o tym, że jestem w nim zakochana, jego obecność sprawiała, że byłam szczęśliwa. Pomimo tego, że widziałam w międzyczasie, że jest z kimś innym, byłam szczęśliwa, że on jest choć przez tak krótki czas szczęśliwy. To nieważne, że bolało. Gdzieś pod tym całym cierpieniem była część uczucia, która nie potrafiła przestać się cieszyć dla osoby, którą kochała. Bill tego nie widział. Nie widział, ile dobra potrafiła dać miłość i jak dzięki niej człowiek stawał się lepszy. Ale czy ja byłabym w stanie patrzeć tak samo, gdyby Katarina odebrała mi Harry’ego? Gdy zadawałam sobie to pytanie, sądziłabym, że odpowiedzią byłoby „tak”. A gdy zamiast „Harry”, wstawiłam „Bill”, niejasność odpowiedzi sprawiała, że czułam się zdezorientowana.

Czwarta godzina ściągnęła mnie na dół do kuchni po posiłek. Toma nigdzie nie było i cisza świszczała w moich uszach tak bardzo, że bolała mnie od tego głowa. Nie było włączonego telewizora, choć było to regułą, kiedy starszy bliźniak w końcu uporał się z pogmatwaną sytuacją do tego stopnia, że z powrotem czuł się u siebie jak w domu. Mimo wszystko to nigdy nie było normalne. Normalni ludzie spędzali ze sobą czas, nie siedząc tylko w swoich własnych pokojach. Tutaj było tyle negatywnych emocji, że nikt nie potrafił ze sobą porozmawiać jak człowiek z człowiekiem. Gdy już poczułam, że złapałam więź z Tomem, a z jego bratem... a z jego bratem było w miarę stabilnie, sama wszystko spierdoliłam, ściągając do domu Katarinę. Byłam zmęczona sama sobą.

Piąta godzina wycisnęła ze mnie łzy, gdy ciszę spowijała jakaś melancholijna muzyka dochodząca z pokoju Toma. Nigdy jeszcze nie słyszałam, by grał. Gdy w końcu nie mogłam znieść samotności, zapukałam do jego pokoju i ułożyłam się na jego łóżku, podczas gdy on siedział obok, a jego palce sprawnie przebiegały po gryfie akustycznej gitary. Chyba musiałam usnąć, bo gdy otworzyłam znowu oczy, było już ciemno, zasłony zasunięte, światło z lamp na suficie tak mdłe, że ledwo cokolwiek widziałam. Tom siedział, oparty o filar baldachimu i przyglądał się mi z troską. W jednej sekundzie przypomniało mi się wszystko z dnia dzisiejszego i odetchnęłam głęboko.

- Zasnęłam? – spytałam schrypniętym głosem, a on skinął głową.

- Jest już po ósmej. Zaproponowałbym ci nocleg, ale to nie byłby zbyt dobry pomysł, gdyby Bill zdecydował się wrócić w nocy i nie zastałby cię w swoim łóżku. – odparł, a moje oczy natychmiast pozbyły się senności i otworzyły się szeroko. Podniosłam się do pozycji siedzącej, mając na języku tysiąc pytań. Najwyraźniej dostrzegł to na mojej twarzy, bo wsunął dłonie w kieszenie swoich czarnych jeansów, krzywiąc się lekko, jakby chciał niewerbalnie odsunąć się od tematu.

- Chcę wiedzieć, co było z tą dziewczyną. – powiedziałam twardo i wyraźnie. Tom przełknął głośno ślinę i odetchnął, przez dłuższy czas wpatrując się w jakiś punkt na ścianie. Wbijałam w niego natrętne spojrzenie, choć on zdawał się albo tego nie zauważać, albo to ignorować. Nie wiedziałam nawet, do czego mi była ta informacja, ale coś wewnątrz paliło mnie na myśl, że człowiek, z którym dzielę łóżko w każdym znaczeniu tego słowa, miał kogoś, kogo kochał. Tak naprawdę.

I że to nie byłam ja.

- Bill poznał Emilie na naszej ostatniej trasie, zanim zespół się rozpadł. – zaczął głucho, marszcząc brwi, jakby starał sobie przypomnieć detale tej historii. Palące odczucie wzmogło się, aż odruchowo złapałam się za żołądek, jakby to miało mi przynieść ulgę. Oczywiście się tak nie stało. – Pojawiła się na koncercie w... gdzieś tam, gdzie byliśmy w Ameryce Południowej. Pod koniec to wszystko zaczęło się zlewać w jedną papkę i niewiele pamiętam. – wzruszył przepraszająco ramionami, a ja skinęłam głową. – Emilie przyjechała z Florydy, więc to pewnie było w Meksyku...Tak czy siak, poznali się na Meet&Greet. Bill ma to do siebie, że jak już mu ktoś wpadnie w oko, to nie odpuszcza, więc stanął na głowie, by ją znaleźć. Później wszystko jakoś samo się wszystko potoczyło. Najpierw przeprowadziliśmy się tutaj, do Kalifornii, bo to było dla nas najwygodniejsze, potem na pewien okres czasu mieszkaliśmy w Miami... To był strasznie chaotyczny czas i wiedziałem, że coś jest nie w porządku, kiedy on rezygnuje dla niej ze wszystkiego, a ona nie może mu się zrewanżować. To nie była kwestia materialna, czy coś, mogłem zrozumieć wiele rzeczy... Nie wiem, coś mi w niej nie pasowało. – potrząsnął głową, uśmiechając się blado. – Ale do Billa nic nie docierało. Pierwszy raz był w takim stanie. Pierwszy raz zakochał się tak poważnie, do takiego stopnia, że nic innego go nie interesowało. Po prostu chciał z nią być i tyle... Potem nie mogła znieść faktu, że ciągle przebywamy razem, że zawsze mieszkamy razem. Chciała go dla siebie, a on był skory jej ulec i zaczęliśmy się kłócić. – skrzyżował nogi po turecku i zaczął skubać palcami nogawkę od spodni, najwyraźniej musząc zająć czymś ręce. Patrzyłam na jego zbolałą minę i już wtedy do mnie dotarło, jak bardzo cierpi z powodu zniszczenia ich bliźniaczej relacji. – Wiesz, zawsze mówiliśmy, że żadna dziewczyna między nami nie stanie, ale ona to zrobiła. Zaczęła nas poróżniać, wmawiając Billowi, że chcę, by on zawsze był sam, że nie chcę jego szczęścia, jakieś inne bzdury, a ten idiota to wszystko łykał, jedną historyjkę za drugą. I kiedy myślałem, że gorzej już być nie może, okazało się, że jednak to wszystko, co dotychczas się stało, to wielkie nic. – zacisnął szczękę i na chwilę przymknął oczy, a ja nie mogłam przestać się porównywać, co doprowadzało mnie do szewskiej pasji. – Pamiętam, jakby to było wczoraj, jak postanowiłem wreszcie z nią porozmawiać. Nawet na samym początku za sobą nie przepadaliśmy. Miała w sobie coś dziwnego, co kazało mi się trzymać od niej z daleka. Pamiętam, że zaraz po moim przyjściu do jej domu, pisała coś zawzięcie na telefonie, czym później okazała się być wiadomość do Billa, że musi pilnie przyjechać do niej, bo ma coś mu ważnego do powiedzenia. A potem wszystko stało się tak szybko, że najpierw stałem u niej w salonie, a potem leżeliśmy na kanapie, ona rozbierając się jak gdyby nigdy nic. Byłaś kiedyś w takim szoku, że nie wiedziałaś, co ze sobą zrobić i po prostu biernie przyglądałaś się akcji? Ja miałem. Jeden, jedyny raz. Gdy teraz sobie o tym myślę, sądzę, że dobrze się stało, ale zawsze żałuję, że jej nie powstrzymałem. I nie, nie przespaliśmy się ze sobą, tak naprawdę to nawet mi nie stanął. – parsknął pustym śmiechem. – Ale gdy już nie miała na sobie żadnych ciuchów i zaczęła dobierać się do moich, w domu pojawił się Bill. Miał klucze. – pokiwał głową w zamyśleniu. – Wtedy pierwszy raz pobiliśmy się tak, że wylądowaliśmy oboje w szpitalu... Wkręciła mu, że spotykała się ze mną po kryjomu już od dłuższego czasu i nie umiejąc mu powiedzieć tego, że woli być ze mną, uznała, że musi mu to pokazać, czy coś w tym stylu.

- Dlaczego miałaby to powiedzieć tak po prostu? – spytałam cicho, nie rozumiejąc koncepcji jej planu.

Tom uśmiechnął się znowu, a na jego ustach nie było ani śladu wesołości.

- Nie sądzę, żeby ona kiedykolwiek czuła to, co on czuł do niej. Po prostu był dla niej czymś w rodzaju... ja wiem? Zdobyczy? Ofiary? Ale wiedziała, że go jej nie oddam, więc zdecydowała na bardzo subtelny krok w celu całkowitego zniszczenia naszej więzi, która miała być niby taka nierozerwalna i wieczna. – patrząc na niego, było mi tak smutno, że bolało mnie serce. Przysunęłam się do niego, by go przytulić, a on nawet nie oponował.

- Ale wciąż mieszkacie razem. – zauważyłam, a jego dłonie zaplotły się na moich plecach.

- Bo nie umiemy żyć oddzielnie. Możemy się krzywdzić i niszczyć, ale pozostaniemy w tym bagnie do usranej śmierci.

- Wybaczyłbyś mu, gdyby zrozumiał swój błąd? – spytałam, głaszcząc go po karku. Nie wiedziałam, kiedy z naszej relacji zrobiło się coś tak bliskiego, ale byłam szczęśliwa, że mogłam być z nim w takich kontaktach. Chociaż z nim.

- Jemu wybaczyłem już dawno. To sobie nie potrafię wybaczyć, że pozwoliłem mu się w niej zakochać. – usłyszałam i przymknęłam oczy, gdy dotarło do mnie, że w tym domu nie było osoby, która by nie cierpiała z jakiegoś powodu. I mimo, że dom posiadał kilka par drzwi wyjściowych, nikt nie potrafił się uwolnić.

><><><><><><><><><><><><><

Tom... <3