Breathe

No więc znalazłam piosenkę, która zrobiła mi budyń z mózgu. No i w związku z tym wylądowałam przed laptopem i napisałam to... coś, co właśnie Wam prezentuje i właściwie... właściwie to nie wiem, co mam o tym sądzić. Może Wy będziecie wiedzieć, co ja mam na myśli.

><><><><><><><><><><><

Właściwie to chyba nikt mnie tu nie lubił. Być może to miało coś wspólnego z barierą językową, bo kiedy oni wszyscy mówili po niemiecku, ja rozmawiałam po angielsku. Ale w przeciwieństwie do nich, doskonale rozumiałam, co oni mówili. Po prostu nie czułam potrzeby, żeby się męczyć z językiem, z którym miałam odrobinę problemów, kiedy mogłam swobodnie używać innego języka, równie jasnego. Przynajmniej dla jury. Co innego z uczestnikami.

Może to miało coś wspólnego z tym, że nie byłam Niemką. Może uznali, że powinni się solidaryzować, kiedy ktoś obcy dostał się tak daleko.

A może po prostu mnie nie lubili.

Czy mnie to tak naprawdę interesowało? Raczej nie. Byłam tutaj dla jednej osoby i tak naprawdę nie obchodziło mnie, czy wygram, czy nie. Chciałam po prostu go poznać, przebywać z nim, a potem oszaleć.

Więc przyjechałam na casting do DSDS, wydając wszystkie swoje oszczędności, jakie wygrzebałam w całym domu. Omal nie udławiłam się stresem, jaki mnie ogarnął. Oni patrzyli na mnie tak przenikliwie, że niemal widziałam w ich oczach naganę, że nie przyjechałam tu dla muzyki. Nie musieli tego wiedzieć, a ja nigdy się nie przyznałam, bo aż tak głupia nie byłam. Gładko skłamałam, że muzyka to moja największa pasja. Była pasją, to akurat prawda, ale nie wiązałam z tym dalszej przyszłości. Ale dla nich to powiedziałam. Dodałam, że piszę własne teksty i utwory... A potem zaśpiewałam piosenkę. Do teraz nie wiem, jakim cudem mi się udało i jakim cudem tam nie zeszłam na zawał. Ale to było mało ważne. Widziałam aprobatę w oczach, więc nic innego mnie nie interesowało.

Wrogie spojrzenia nie były od tego dnia dla mnie szczególną nowością. Śpiewałam piosenki, które nie były emocjonalne, które poniekąd były puste, ale przechodziłam dalej. Rozbawiałam jury swoim beztroskim zachowaniem do tego stopnia, że młodszy Kaulitz uznał mnie za swoją ulubienicę. Poza kamerami zawsze przychodził, by podzielić się ze mną jakimiś spostrzeżeniami lub by dać mi jakąś cenną wskazówkę. Zawsze pytał, co mam zamiar zaśpiewać i czasami gubiłam poczucie czasu na rozmowach. To wcale nie było wymuszone, wcale nie chciałam cokolwiek od niego... Niektórzy sądzili, że robię to specjalnie. Dlaczego miałabym? Miałam zbyt wiele problemów na głowie, by ściągać sobie kolejny.Co było złego w tym, że chciałam go poznać? Jeśli sam do mnie przychodził?

Któregoś razu strasznie się wściekłam. Kilka osób pozwalało sobie na zbyt śmiałe komentarze, ale ja nie mogłam podnieść głosu, ani użyć siły, bo wiedziałam, czym by się to skończyło. Byłam roztrzęsiona i naprawdę chciałam kogoś zabić. A kiedy widziałam te chucherka dziewczęce, wiedziałam, że prawdopodobnie złamałabym którejś kark. Nie potrzebowałam wyroku, naprawdę. Szczególnie, kiedy to nie miało właściwie żadnej ceny.

To było po kolejnym występie na Karaibach. Chodziłam bez celu, mając ochotę roznieść wszystko w proch i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego ja to wszystko robiłam. Co mi właściwie dawało, że mogłam wygrzewać się w promieniach osoby, którą kochałam, jeśli ona nie czuła tego samego? Program się skończy, a ja wraz z nim. Nic mi po tym nie zostanie. Nawet wspomnienia. Co mi dadzą wspomnienia, które tylko proszą, by zrobić kolejny krok, jeśli cała droga zostanie odcięta, a ja stanę nad przepaścią?

- Co dzisiaj? Uznały, że jesteś pazerna? – rozbawiony głos młodszego Kaulitza dobiegł mnie zza pleców, więc odwróciłam się, żeby stanąć z nim twarzą w twarz, z tym szerokim, kpiącym uśmiechem, rękoma w kieszeniach, okularami na nosie. Był dumny, miał świadomość siebie samego i mnie tym tłamsił. Ale nie przeszkadzało mi to. Jakimś cudem mnie uspokajał.

- Nie bardzo... – wzruszyłam ramionami. Nie chciałam mu mówić, że dzisiejsze komentarze dotyczyły bezpośrednio jego osoby i tego, że to naprawdę podejrzane, że spędzam z nim tyle czasu i to pewnie dlatego tu jeszcze byłam.

- Idę się przejść, zechcesz mi potowarzyszyć? – spytał mnie tak po prostu, więc ponownie wzruszyłam ramionami. I tak nie miałam wyboru. Z resztą nawet nie chciałam mieć. Byłam w nim tak beznadziejnie zakochana, że to aż bolało. Świadomość, że nie mogłam go mieć, że nie mogłam mu się oddać, by mnie po prostu wziął, była naprawdę druzgocąca. Dosłownie. Czułam się tak, jakbym się rozsypywała dzień po dniu. Ale nie chciałam tego pokazać. Nigdy. – Nie jesteś jakoś szczególnie rozmowna. – zauważył i ruszył przed siebie, a ja dołączyłam do niego. Przez chwilę szliśmy tak w ciszy, aż on w końcu spojrzał na mnie krzywo. – Co jest? To chyba pierwszy raz, kiedy jesteś tak wytrącona z równowagi.

Bo to była prawda. Bo pierwszy raz pozwoliłam sobie, żeby to pokazać. Jemu nie chciałam, ale on zdążył mnie rozszyfrować, zanim dał mi znać, że mnie obserwuje. Ciepło jego ciała dało mi nagle do zrozumienia, że przez przypadek znalazłam się za blisko, więc odsunęłam się na odległość kilkudziesięciu centymetrów, próbując zapamiętać, że powinnam oddychać. Kręciło mi się w głowie i przełykałam głośno ślinę. Czułam się jak naćpana.

- Masz przypadkiem papierosy? – zapytałam w końcu, świadomie ignorując wszystkie jego pytania i to, że wyglądał, jakby się martwił. Chciałam, żeby się martwił. Boże, chciałam, żeby przelał na mnie wszystkie swoje uczucia. Chciałam... Boże, chciałam go...

- Chyba sobie żartujesz, nie będziesz palić. To szkodzi strunom głosowym. – prychnął, a ja spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Odezwał się ten, co dba o swój głos, paląc jak smok. Śmieszne. Jego usta wygięły się w pokrętnym uśmieszku i wyciągnął z tylnej kieszeni jasnych jeansów paczkę Camelów. – Ale ja sobie zapalę. – poczułam konkretną potrzebę trzepnięcia go w ramię, ale bałam się go dotykać.

- Hipokryta. – burknęłam, krzyżując ramiona na piersi. Nawet nie przebrałam się po występie. Wciąż miałam na sobie markowe ubrania i chociaż to poprawiało mi humor. Świadomie wbiłam wzrok w piach, gdy wyciągnął papierosa i zapalniczkę i skierował je do swoich ust. Raz widziałam, jak pali i to mnie całkowicie zabiło. Nie rozumiałam, dlaczego uznawałam to za seksowną czynność. Być może dlatego, że robił to on, a nie ktoś inny.

- Hej, jestem w jury, nie obrażaj mnie, bo mam wtyki. – parsknął śmiechem, a ja przewróciłam oczami. Bo akurat mnie to interesowało. Z resztą, mój tok myślenia i tak był haniebny. Naczytałam się wystarczająco dużo artykułów, żeby wiedzieć, że on mnie nie zechce. Ale byłam tu i miałam swoją szansę.

I wtedy zrozumiałam, że jeśli ta bajka się skończy, powinnam zrobić wszystko, co w mojej mocy, by to wykorzystać. W końcu czy ja miałam coś do stracenia? Nie miałam nic, a jeśli nie uda mi się go zdobyć, wciąż będę z niczym.

- Wtyki, jasne. Bo ktoś cię tam w ogóle słucha... – wyszczerzyłam zęby do ziemi. Raz to zrobiłam. Raz przez przypadek się nie opanowałam i mu pocisnęłam, a potem się okazało, że debil ma w genach to, że sto pięćdziesiąt tysięcy rzeczy obraca w żart do tego stopnia, że dokuczanie mu było dla niego pokręconą rozrywką.

- Milcz, bo cię wyrzucę. – stanął nagle w miejscu, a ja podniosłam na niego wzrok, także się zatrzymując. Nasunął na głowę okulary przeciwsłoneczne i rozejrzał się wokół, najwyraźniej sprawdzając, czy ktoś nas widzi. – Otwórz usta. – polecił, a ja spojrzałam na niego niezrozumiale, choć serce nagle zaczęło mi tłuc w klatce piersiowej tak mocno, że zrobiło mi się słabo i poczułam mdłości. Mój umysł naturalnie powędrował do czynności potocznie zwaną całowaniem. Przełknęłam ślinę, mrugając idiotycznie powiekami. – Otwórz usta. – rozkazał znowu, chwytając mnie za podbródek tak, że moje usta rozchyliły się niemal samoczynnie. Byłam chyba bliska omdlenia, bo w uszach szumiało mi tak, że właściwie nie słyszałam własnych myśli i zawirowania przed oczami wcale nie pomagały. Kaulitz zaciągnął się i po chwili pochylił się nade mną, by wypuścić dym papierosowy prosto między moje rozchylone wargi i w ostatniej sekundzie się zreflektowałam, że powinnam to wciągnąć, zanim się zakrztuszę. – Nie zgodziłem się, żebyś paliła. Ale to, że wciągasz dym nikotynowy, bo ja palę, to nie jest moja wina. – oznajmił mi po chwili, muskając kciukiem moją wargę, zapewne przez przypadek i uśmiechnął się szeroko. Motylki w brzuchu fruwały jak zwariowane, a ja za nic nie mogłam ich opanować. On mnie dotykał. Na pewno nie celowo, ale, Boże, on mnie dotykał! – Lepiej?

- Nie. – odparłam natychmiast, ledwo powstrzymując się od piskliwego głosu. Chyba byłam pieprzonym mistrzem w ukrywaniu własnych uczuć. – Pal więcej.

Więc staliśmy tak, on się zaciągał, ja czekałam, aż struga dymu z jego ust wypełni moje płuca. On wpuszczał dym do moich ust, a ja dławiłam się świadomością, że nie zabiera dłoni z mojej twarzy, a jego oczy co chwilę pojawiają się tak blisko moich, że prawie mogłam się w nich przeglądać. Tak długo, aż papieros się skończył, a ja musiałam przyznać, że było mi lepiej. Nie wiem, czy było. Wiedziałam za to, że wpadałam z każdym wybuchem śmiechu i każdym milczeniem z jego strony, aż przepadłam całkowicie, nie wierząc, że da się spaść tak głęboko.

- Co będziesz śpiewać?

Zawsze mu mówiłam. Teraz, gdy pytał, ja nie chciałam powiedzieć. Bo postanowiłam wykorzystać swoją szansę przy prawdopodobnie milionach widzów. Chyba byłam stuknięta. Albo tak szaleńczo zakochana. Nie wiedziałam, co się ze mną działo. Jak już raz wpadło mi do głowy, że to zrobię, nie mogłam powstrzymać myśli, że muszę to zrobić za wszelką cenę. Wszystko mnie bolało od ukrywania swoich uczuć. Nie mogłam robić tego dłużej i wiedziałam, że to jest najlepszy pomysł. Że nikt nie będzie wiedział tak naprawdę, ale on zrozumie. Nieważne, że to będzie jedyna piosenka, w której pokażę siebie. Nieważne, że prawdopodobnie to będzie mój ostatni występ. Po prostu musiałam to zrobić. Byłam przerażona, ale nie mogłam się wycofać. Choć raz musiałam pokazać, że mam w sobie jakąkolwiek siłę.

- Nie powiem.

- Jak nie powiesz, to nie będziesz mogła ćwiczyć, a jak nie będziesz...

- Kaulitz. I tak ci nie powiem.

Zmrużył gniewnie oczy, choć nie wiedziałam właściwie, dlaczego mogłoby to go zdenerwować.

- Nie będę się narzucać w takim razie. Powodzenia na występie. – i zostawił mnie z telefonem w rękach, na którym wyświetlał się tekst piosenki, którą miałam zamiar wykonać. Poczułam się tak, jakbym dostała w policzek, a mój żołądek zaprotestował przeciw takiemu traktowaniu. Dlaczego się wściekł? Nie chciałam, żeby się wściekał, a szczególnie nie na mnie. Zsunęłam stopy na ziemię i podniosłam się z ławeczki i już otwierałam usta, by się do niego odezwać, ale drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem, gdy zniknął wewnątrz budynku. Oddychałam spazmatycznie, próbując sobie wmówić, że niczego nie spieprzyłam, że po prostu on przereagował. Bo był sławny i poczuł się, jakbym nagle miała go gdzieś. Kiedy było dokładnie odwrotnie. Po prostu... po prostu...

Pierwszy raz miałam na sobie sukienkę. Zwiewną bez ramiączek. I szpilki, które, pomimo tego, że były naprawdę wygodne, przerażały mnie. Bałam się, że się wywrócę, że zrobię gdzieś błąd. Tak cholernie bałam się tego występu, że moje dłonie, trzymające kurczowo mikrofon, były całe mokre. Ja byłam tak blada, że niemal wkomponowałam się w kolor sukienki. Moje włosy były delikatnie falowane, pozostawione same sobie. Chciałam się nie wyróżniać. Chciałam, żeby każdy odebrał czyste emocje. Szczególnie jedna osoba. Ale co, jeśli zrobię błąd? Zacznę fałszować? Panika wyzierała ze mnie z każdej strony. Gdy prezenter zaczął mnie zapowiadać, moje oczy zrobiły się wielkości pięciozłotówek, a serce stanęło mi w gardle. Musiałam wziąć się w garść, zanim będzie za późno. Musiałam, musiałam...

- ...piosenka Jessie J „Breathe”! – gdy nie poruszyłam się z miejsca, techniczni szturchnęli mnie, aż w końcu chwiejnie ruszyłam na scenę, oglądając się za siebie, jakbym mogła jeszcze znaleźć drogę powrotną. Nie mogłam. Byłam już na scenie i wszyscy bili brawo dla mnie. Bałam się spojrzeć na tę jedyną osobę, na której klaskaniu mi zależało. Nawet nie na klaskaniu. Po prostu na uwadze. Nie na Dieterze, nie na Mateo, nie na jego bracie. Ale nie patrzyłam na niego. Pobieżnie przeleciałam wzrokiem po widowni i skupiłam się na statywie, do którego włożyłam mikrofon. Z prawej strony stało pianino, a mężczyzna siedzący przy nim, kiwnął mi głową na znak, że zaczyna. Nie wiedziałam, o co chodzi. Chciałam mu prostu wzruszyć ramionami, ale byłam jak sparaliżowana. Wmówiłam sobie, że odkrycie siebie przed nim to rzecz, której pragnę, ale kiedy stałam przed nimi wszystkimi, nie mogłam uwierzyć, że naprawdę się na to zdecydowałam. W słuchawce, którą miałam wetkniętą do ucha rozległ się dźwięk klawiszy, a kilka sekund później doszły do nich delikatne uderzenia bębnów. Przełknęłam ślinę i przysunęłam się do mikrofonu, zaciskając na nim rękę, jakby miał mi dodać sił. Mój wzrok mimowolnie powędrował do Kaulitza i zaschło mi w ustach. Nie widziałam go od dwóch dni, bo nagle przestał się do mnie odzywać. A ja teraz miałam mu zaśpiewać tę piosenkę. Nie miałam drogi ucieczki. Co ja najlepszego zrobiłam...?

- Wszystko na zewnątrz jest szare i osamotnione. Roziskrz elektryczność w naszym mieście. Rozjaśnijmy je. – moje oczy zamknęły się, nie mogąc poradzić sobie z natłokiem emocji, które zaczęły do mnie napływać. Zaczynałam się dusić. Czułam się tak, jakby brakowało mi powietrza i to nie miało nic wspólnego ze zdenerwowaniem. – Opadając pod naciskiem, mogę poczuć motylki, och, wdmuchujesz dym w moje usta. Rozjaśniasz mnie. – przełknęłam ślinę i otworzyłam oczy, by spojrzeć w jego oczy, które bacznie mnie obserwowały. – Mogę być twoim dziełem sztuki na całe życie. Po prostu pokaż mi, czego dzisiaj chcesz. – i nagle przestałam się bać. Emocje w końcu wybuchnęły we mnie tak, że mój umysł został zdmuchnięty jak za sprawą huraganu. Po prostu pękłam. – Żebyśmy razem mogli oddychać. Chcę dać ci całą siebie. Otwórz oczy i kochaj mnie. Kochaj mnie. Kochaj mnie. Kiedy upadam na kolana, chcę dać ci całą siebie. Ty wiesz, jak dbać o mnie, o mnie, o mnie. Razem możemy oddychać. – nie obchodziło mnie, że kamery zarejestrowały to, że patrzyłam na niego. To była moja ostatnia szansa, by pokazać, co czuję. – Kochaj mnie, kochaj mnie. Razem możemy oddychać. Kochaj mnie. Kochaj mnie. – byłam kompletnie pochłonięta tym, co się działo wewnątrz mnie i może to był powód, dla którego nie pokazywałam swoich uczuć. Może bałam się tego, że gdy już ujrzą światło dziennie, zniszczą mnie i spalą na popiół. – Jestem uzależniona od kolorów, którymi na mnie malujesz. Chmury nade mną są piękne i czerwone. Spraw, żeby eksplodowały. Wszystko jest krystalicznie jasne - z tobą nic nie jest mgliste. Po prostu wciągnij mnie z oddechem do swojego świata. I spraw, żeby eksplodował. Mogę być twoim dziełem sztuki na całe życie. Po prostu pokaż mi, czego chcesz na całe życie. – słyszałam brawa dla tego, jak zakończyłam zwrotkę. Ale ja patrzyłam, jak on odsuwa się od stołu jurorskiego, by oprzeć głowę o rękę, która zakryła jego usta. Nie wiedziałam, co mam o tym sądzić, ale czułam się tak, jakbym była na haju. Ledwo zwalczałam łzy cisnące mi się do oczu. Było mi tak niedobrze, że nie rozumiałam, dlaczego jeszcze tu stałam i śpiewałam refren, który chyba bolał mnie najbardziej z całej piosenki. – Kochaj mnie, kochaj mnie. Razem możemy oddychać... Wdech i wydech to wszystko, czego potrzebuję. By poczuć słodycz. By poczuć się spełnioną. Wdech i wydech to wszystko, czego potrzebuję, by oddychać, by oddychać – możemy oddychać. – wyciągnęłam mikrofon ze statywu, dając się ponieść i jakimś cudem wiedziałam, że wyrzuciłam z siebie wszystko, wraz z tekstem i gestami i tym, czego nie umiałam przekazać słowami, ale wiedziałam, że tego też już we mnie nie ma. Stało się. Powiedziałam, że go kocham i powiedziałam mu, że chcę, żeby on też mnie pokochał. Nawet nie miało znaczenia to, że tak mało o sobie wiemy, że nie spędziliśmy aż tak wiele czasu w swoim towarzystwie. Byłam pewna, że to się nie zmieni nawet wtedy, kiedy poznam wszystkie najgorsze rzeczy. Zatopiłam się w tym za bardzo. – Kochaj mnie, byśmy mogli razem oddychać. – skończyłam i poczułam jedną, wielką pustkę w głowie. Widownia szalała, Mateo podniósł się z fotela, by złożyć mi owacje na stojąco. Wszyscy wstali. Prócz niego. Panika znów zalała moje ciało i znów dotarło do mnie, że to był najgorszy pomysł pokazania mu tego, co do niego czuję, jaki kiedykolwiek wpadł mi do głowy. Musiałam zwariować, bo innego wytłumaczenia nie było. To takie idiotyczne, by zwykła dziewczyna wyznawała miłość komuś sławnemu w obecności milionów ludzi na widowni i przed telewizorami. Ośmieszyłam się. Tym bardziej, że przecież on nie mógł czuć tego samego. Nie mógł, przecież przestał się odzywać. Ani nigdy nie wykonał żadnego kroku, by choć dać mi nadzieję, że w nim coś jest. Że może zaczyna coś do mnie czuć.

- Złożyli ci owacje na stojąco! Jak się czujesz?! – prezenter pojawił się obok mnie tak niespodziewanie, że nie ogarnęłam, dlaczego nie podskoczyłam przestraszona. Spojrzałam na niego bezrozumnie, mrugając oczami. Fala czegoś okropnego zbliżała się do mnie w zastraszającym tempie i wiedziałam, że muszę zniknąć, zanim zrobię coś nieprzewidywalnego. Nie chciałam płakać. Nie chciałam histeryzować. Nie chciałam się pogrążać jeszcze bardziej.

- Muszę wyjść. – rzuciłam głucho, oddając mu w ręce mikrofon i odwróciłam się plecami do jury, w tym do niego i tak po prostu zeszłam ze sceny, odpinając od siebie sprzęt nagłośniający, jakieś pieprzone kabelki, słuchawki. Rzuciłam wszystko na podłogę, ignorując nawoływania, bym wróciła, ignorując wrzask i gwarę, ignorując nagły pisk, który ogarnął całe studio. Cholerne fanki. Zignorowałam wymowne spojrzenia moich konkurentek, kamery, szukając wyjścia z tej klatki, do której niejako sama się wepchnęłam. Zawsze mogłam to zwalić na niego. Zawsze mogłam powiedzieć, że to on mnie zmusił, bym się tu pojawiła, bo w końcu zrobiłam to dla niego. Ale czy to tak naprawdę było ważne? Przynajmniej zakończenie tej przygody było spektakularne.

Zatrzasnęłam drzwi przed nosem kamerzysty i oparłam się o nie, czując chłodny powiew powietrza, od którego na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. W mojej głowie wciąż była pustka, a w oczach w końcu pojawiły się łzy, które w trybie ekspresowym spłynęły po mojej idealnej twarzy. Miałam tak piękny makijaż, że naprawdę było mi szkoda go niszczyć, ale nie umiałam się powstrzymać. Bolało. Bolało tak, że ledwo oddychałam. Wiedziałam, że otwieranie się nie będzie dobre. Wiedziałam, że jak postanowię w końcu pokazać, co jest wewnątrz, obróci się to przeciw mnie. Miałam cholerną rację i choć nigdy nie chciałam się mylić, tak teraz...

Nagłe otwarcie się drzwi odepchnęło mnie tak, że o mały włos bym się wywróciła. Natychmiast zaczęłam ścierać łzy, które i tak nie chciały przestać spływać po mojej twarzy, żeby nieproszony gość nie zauważył mojego rozbicia emocjonalnego. Odwróciłam się, by poprosić go o chwilę prywatności i nagle moje serce stanęło gdzieś w drodze do gardła, gdy zmierzyłam się z z nim we własnej osobie. Miał zaczerwienione policzki i oddychał tak samo gwałtownie jak ja. Cofnęłam się o krok i otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknęłam, zdając sobie sprawę, że nie mam do powiedzenia nic mądrego. Staliśmy więc tak w ciszy przez dłuższy czas, aż ja w chwili przebłysku rozumu zauważyłam, że nie miał podpiętego mikrofonu. Byliśmy tu sami. Kompletnie sami. I on wiedział, że ja go kocham. Nie wiedziałam nawet, jakim cudem go widziałam, bo stałam tam jak ostatnia kretynka, zalewając się łzami upokorzenia i rozłamu. W końcu podszedł do mnie, choć, kiedy on zrobił krok w moją stronę, ja znowu się cofnęłam. Ale zignorował to i po chwili stał przede mną, a moje oczy dzięki szpilkom zatrzymały się na jego brodzie, a nie na klatce piersiowej. Moje czerwone policzki i nierówny oddech mówiły same za siebie, jak bardzo się bałam tego, co powie. Ale on się nie odezwał. Nagle po prostu jego dłoń uniosła się do góry, by zetrzeć kciukiem łzy. Potem druga dłoń i drugi policzek. Nie potrafiłam mu spojrzeć w oczy, ale on uniósł moją głowę tak, że mimowolnie musiałam to zrobić. Brązowe tęczówki błyszczały.

- Przyjrzyj się uważnie. – usłyszałam jego cichy, zduszony głos i przełknęłam głośno ślinę. – Mam otwarte oczy. – dodał, a ja przestałam oddychać, gdy powoli zaczęło do mnie docierać, co tak naprawdę do mnie właśnie powiedział. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić i nie wiedziałam, czy za chwilę nie dopadnie mnie kolejna szalona fala emocjonalna. Łzy znowu spłynęły po moich oczach, tym razem z jakichś niewiadomych pobudek. – Miałem otwarte oczy od momentu, kiedy pierwszy raz się zobaczyłem. Sądziłem jednak, że lepiej trzymać się na uboczu, jeśli chcesz to wygrać i...

- Jestem tu dla ciebie. – wyrzuciłam, rezygnując z jakichkolwiek osłon. Mówiłam wszystko to, co siedziało mi w głowie i nie mogłam przestać, choć w dalszym ciągu mnie to przerażało. – Nie obchodzi mnie kariera, nie obchodzi mnie wygrana, bo przyjechałam tu... – urwałam, dusząc się łzami. Powinnam była przestać. Chciałam przestać. Przecież właśnie powiedział, co do mnie czuje. Dlaczego więc histeria nie odchodziła?

A potem on pochylił się nade mną, a jego gorące i miękkie usta opadły na moje w tak perfekcyjny sposób, że zapomniałam o tym, że miałam płakać. Przełknęłam nagromadzoną ślinę i dałam pochłonąć się namiętności, którą na mnie przelewał z każdym ruchem warg, z każdą niewypowiedzianą potrzebą bliskości. Rozpadł mnie na kawałki i zaprowadził do domu w tym samym czasie. Zacisnęłam dłonie na jego koszuli, przysuwając go do siebie tak, że między nami nie było już przerwy.

Więc dałam mu siebie. Oddałam mu każdą część swojej duszy, swojego jestestwa, tak po prostu. Wydało mi się to kompletnie naturalną czynnością. A on to przyjął i schował w swoich rękach i wiedziałam, że byłam tam bezpieczna. Strach odszedł w zapomnienie, pozostało tylko to cudowne uczucie słodyczy rozprzestrzeniającej się w moich żyłach.

Człowiek tak wiele razy boi się sięgnąć po to, czego najbardziej potrzebuje w swoim życiu tylko dlatego, że sądzi, że ma coś do stracenia. Owszem, ma. Jeśli nie spróbuje i zaprzepaści szansę, straci jedyny moment świadomości, że coś było w zasięgu rąk, a on po prostu nie wyciągnął palców, by chociaż to poczuć. Bezpiecznie jest trzymać się na uboczu i po prostu patrzeć. Ale to nie sprawi, że zaczniesz żyć. Będziesz się pławić w myśli, że udało ci się uszczknąć odrobinę szczęścia. Nieprawda. To tylko cholerna obłuda, która zniknie w chwili, kiedy tylko się odwrócisz i stracisz to z oczu. A to zdarza się zawsze, bo to nie będzie czekać na to, aż się zdecydujesz. Nie ma półśrodków. Idziesz albo w jedną stronę, albo w drugą. Więc jeśli znajdziesz coś, kogoś, cokolwiek, co sprawia, że chcesz zacząć żyć, po prostu przestań myśleć. Każdy cierpi. A może to jest akurat szansa, by przestać cierpieć.