Chapter IV

Nie wiem do końca, czy wstawiam nowy rozdział dla Was za to, że tak prosiłyście, czy dla siebie, bo jestem wkurwiona i sfrustrowana... niemniej jednak morał ten sam - nowy rozdział pojawia się dzisiaj, zamiast dopiero za tydzień. Enjoy ^ ^

><><><><><><><><><><><><><

Mój mózg się wyłączył. Albo zrobił psikusa i wytworzył mi halucynacje za te zioło, które paliłam kilka miesięcy temu, a które nie zadziałało. Gdzieś czytałam, że narkotyki mogą nie zadziałać, ale za to potrafią się aktywować w najmniej spodziewanym momencie w okresie kilku lat od spożycia. Ale z drugiej strony marihuana chyba nie była aż tak dziwnym narkotykiem, prawda? I czy owe halucynacje nie powinny przynajmniej być śmieszne? A może były, tylko nie dla mnie, bo nie miałam poczucia humoru? Nie, chwila. Ja miałam poczucie humoru. To ta sytuacja nie była zabawna.

Co ja pieprzę?...

- Słucham? – wykrztusiłam w końcu, mrugając gwałtownie oczami. Musiałam się przesłyszeć. On nie mógł powiedzieć tego, co mi się zdawało, że powiedział, no bo to przecież nie ma za grosz logiki. Co z tego, że mnie nawiedza od dwóch dni. Co z tego, że w ogóle tutaj jest. On nie mógł mnie kupić, prawda? Ludzi się nie kupuje w tych czasach. Ludzie nie są czyimiś niewolnikami, chyba, że świadomie się na to godzą. Nawet gdyby, to i tak nikt nikogo nie kupuje, do cholery!

Czemu moja matka zbladła? Czemu ojciec spuścił głowę, jakby nie chciał brać udziału w tym przedstawieniu? Czemu ten psychopata patrzy na mnie tak, jakby jego to jednak śmieszyło?

Coś przeskoczyło w moim żołądku, zwiastując silne mdłości. Przełknęłam ślinę.

- Słuchaj uważnie, bo trzeci raz nie będę się powtarzał. – wymruczał leniwie i odgarnął swoje blond włosy do tyłu, a ja ciągle gapiłam się na niego niezrozumiale. Co było nie tak z jego twarzą i jego ciałem, że nie potrafiłam od niego oderwać wzroku, mimo, że bredził jak postrzelony? Czy świry mają we władaniu jakąś magię? I czemu fascynowały mnie nawet jego ręce, które wciąż miał skrzyżowane? I czemu... och, do kurwy nędzy. Coś tu było stanowczo nie tak. Nie potrafiłam się nawet skupić na powadze sytuacji. Moje oczy ciągle wędrowały po jego ciele i nie potrafiły się zatrzymać, bo nie wiedziały, co mają chłonąć najbardziej. Chłonęły wszystko. Dosłownie wszystko. O. Matko. Boska. – Kupiłem cię od twoich drogich rodziców. – odezwał się w końcu, a ja poczułam się tak, jakby ktoś mi wbił miecz w brzuch i radośnie przekręcił kilka razy. Fala mdłości pojawiła się tak niespodziewanie, że byłam pewna, że zbladłam tak samo jak matka. – W związku z tym, od dzisiaj jesteś tylko moja i będziesz robić to, czego ja od ciebie oczekuję. Zrozumiałaś?

- Nie. – wydusiłam, mając poważny problem z przebiciem się przez chaos w mojej głowie. Mieliście kiedykolwiek tak wielki natłok myśli, że nie byliście w stanie przetworzyć czegokolwiek w cokolwiek sensownego? A przy tym gapiliście się tępo? Ja właśnie to mam. To chyba jest szok. Tak sądzę. – Ludzi się nie kupuje. Kłamiesz. Czy ktoś może zadzwonić na policję, by go aresztowali?... – jęknęłam i moje oczy rozszerzyły się znacznie, a na moich policzkach znowu rozgorzała czerwień, gdy on odbił się od ściany i kilkoma krokami przemierzył przestrzeń między nami, więżąc mnie w rogu salonu, jakby zupełnie zapomniał o tym, że gdzieś tam siedzieli moi rodzice i patrzyli na nas. Tatuaż na piersi był zaledwie kilkanaście centymetrów ode mnie. Do moich nozdrzy doszedł najbardziej kuszący zapach męskich perfum, jakie kiedykolwiek miałam okazję wąchać i tym razem moja panika osiągnęła apogeum.  – Odejdź, póki możesz i póki jeszcze...

- To nie ty rozdajesz tu karty. – stwierdził sucho i chwycił dłonią mój podbródek, by boleśnie zmusić mnie do konfrontacji z jego brązowymi tęczówkami, w których błyszczał lód. O Boże. Co się ze mną działo?! Boże, co się ze mną działo, do kurwy nędzy?! – Powiem ci w zaufaniu... – ściszył głos do szeptu i przysunął się mnie jeszcze bliżej tak, że nasze usta niemal się o siebie ocierały. Niemal. Byłam zbyt przerażona, by pokonać tę różnicę. – że zapłaciłem za ciebie całkiem sporą kwotę i nie chciałbym zostać w jakikolwiek sposób wyrolowany przez to, co kupiłem. – nigdy w życiu nie czułam takiego spięcia. W tamtym momencie szalało we mnie wszystko, co mogło szaleć. Począwszy od stresu, przez strach, agresję, a skończywszy na podnieceniu. Nie byłam w stanie jednoznacznie określić, czy to, że moje ciało wręcz boleśnie pulsowało, było wynikiem tego, że ten psychol działał na mnie nie tak, jak powinien. Boże, co... – Więc jeśli postanowisz w jakikolwiek sposób zerwać układ, najpierw zabiję twoich wspaniałych rodziców, którzy okazali się być kurewsko pazerni na kasę, jaką im zaoferowałem. Na tyle pazerni, by sprzedać własną córkę jakiemuś psychopacie, którego nigdy na oczy nie widzieli. – uśmiechnął się w ten sam sposób jak dotychczas. Bez emocji. – Zabiję tych, którzy uznali, że chcą dziesięć milionów dolarów w zamian za córkę, którą będę mógł poniżać, wyzyskiwać i pieprzyć do upadłego. – dodał, a ja przełknęłam głośno ślinę, czując jak zbierają mi się łzy w oczach. I nie rozumiałam, dlaczego zamiast krzyczeć i uciekać, ja próbowałam opanować pragnienie, by scalić się z tym mężczyzną w jedno. Pierwsza łza spłynęła po moim policzku, gdy nagle zdałam sobie sprawę, że użył słowa „zabić”, a ja myślałam o tym, że chcę jęczeć w jego usta. Nie ogarniałam stanu, w jakim się znajdowałam. – A jeśli to cię nie przekona, zabiję twoją przyjaciółkę, Katarinę. A potem tego dupka, który myślał, że ma do ciebie jakiekolwiek prawo. – jego usta powoli przesuwały się w stronę mojego ucha, nic nie robiąc sobie z tego, że moje ciało spazmatycznie drżało przez niemy płacz. – Już nikt nie ma do ciebie prawa prócz mnie. Nawet pieprzony Bóg. I nie uwolnisz się ode mnie, dopóki się tobą nie znudzę. Nie myśl sobie, że pozwolę ci popełnić samobójstwo. – wyszeptał mi do ucha, a do mnie nagle wróciło podwójnym echem „pieprzyć do upadłego” i elektryzujące dreszcze przeszyły mnie wzdłuż ciała. A potem wpadła mi do głowy genialna myśl i... i musiałam ją wcielić w życie, zanim zwariuję. Może jak zniknę, to dojdę do wniosku, że to jednak były halucynacje.  To musiały być halucynacje, do kurwy nędzy. Nikt...

Nie, nie zamierzałam przechodzić przez to jeszcze raz. Jakimś niezbadanym cudem naparłam na niego całym ciałem, by go od siebie odepchnąć i choć na chwilę zabrakło mi oddechu na ten kontakt fizyczny, udało mi się przecisnąć między nim, a ścianą i wydostać z tej pułapki, jaką na mnie zastawił. Nawet nie spojrzałam na swoich rodziców. Po prostu jak stałam, tak wystrzeliłam z salonu w stronę drzwi wyjściowych, ścigana przez drwiący śmiech. Trzęsącymi się rękoma udało mi się nacisnąć klamkę i wydostać na świeże powietrze, gdzie wybuchnęłam głośnym płaczem, którego nawet nie potrafiłam opanować. W mgnieniu oka znalazłam się przy swojej Hondzie, przeszukując kieszenie, by z jednej z nich wyciągnąć kluczyki, dzięki którym znalazłam się w SUV-ie. Range Rover stojący przede mną był jego. Gdybym tylko wiedziała, nie weszłabym nigdy do domu.

Ostatni raz rzuciłam okiem na drzwi, a przez głowę przeszło mi , że to dziwne, że on za mną nie goni. To musiały być halucynacje. I to takie konkretne.

Choć ciągle nie wierzyłam, że mogą być tak popieprzone.

Prawie z piskiem opon wyminęłam skażony samochód i choć ledwo widziałam przez to, że szczypały mnie oczy od rozmytej maskary, pędziłam po ulicy jak szalona, łamiąc pewnie wszelkie przepisy drogowe, których i tak nie było zbyt wiele. Musiałam się schronić tam, gdzie istniała jedyna osoba, która potrafiła mnie ochronić przed samą sobą. Ona na pewno mi powie, że to tylko zwykłe omamy. W końcu każdemu zdarzają się różne zwidy raz na jakiś czas, prawda? Prawda...?

Beaumont Avenue zdawała się być setki mil od domu, ale gdy w końcu znalazłam się przed drzwiami do domu Katariny, nie poczułam ani odrobiny ulgi. Moje serce biło nienaturalnie szybko i bałam się, że jeszcze chwila i umrę. Czułam, że jestem o krok od eksplozji.

- Lena?... Lena? – dojrzałam zaniepokojoną Kat i rozbeczałam się jak małe dziecko, wklejając się w nią, jakby była moją ostatnią deską ratunku. Może i była. A może nic nie mogło mnie już uratować. – Co się stało?  – usłyszałam, gdy jej dłonie zaczęły miarowo gładzić moje plecy, a moje łzy wsiąkały w jej czarno-białą koszulę w kratę. Kopniakiem zamknęła otwarte drzwi i stała tak w ciszy, pozwalając mi się wypłakać. Nie wiedziałam, co było ze mną nie w porządku. W końcu to, co się przed chwilą stało, musiało być halucynacją, prawda? Więc dlaczego czułam się tak parszywie? Nie sądziłam, że kiedykolwiek pozbędę się tego przerażenia, które trzymało mnie na uwięzi, ale kilku minutach płaczu, zaczęło wreszcie ustępować  dziwnemu otępieniu. Dobrze, że jej rodzice byli jeszcze poza domem. Nie chciałam, żeby widzieli, co się teraz ze mną dzieje. Próbowałam się całkowicie ogarnąć, ale wciąż byłam roztrzęsiona i gdyby ktokolwiek kiedykolwiek zobaczył mnie w takim stanie prócz Katariny, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. – Lena?...

Odetchnęłam spazmatycznie i przeklinając w duchu to, że ubrudziłam tuszem jej koszulę, odsunęłam się na kilkadziesiąt centymetrów, by otrzeć łzy i spróbować opanować zasmarkanie się. Chciałam się teraz schować pod kocem i zniknąć  przed omamami.

- Chcę wmówić sobie, że to, co stało się w moim domu, to tylko czysta halucynacja. – odezwałam się drżącym i zachrypniętym głosem, a jej twarz stała się jeszcze bardziej skupiona, niż przed chwilą. Przełknęłam głośno ślinę, zastanawiając się, co mam jej powiedzieć, by mi uwierzyła, kiedy ja sama miałam z tym problem. – Psychol. – wydukałam, ścierając nowe łzy na policzkach, a Kat zmarszczyła czoło i natychmiast pociągnęła mnie w stronę salonu, gdzie zmusiła mnie, bym usiadła na kanapie i złapała mnie za obie dłonie.

- Psychol był u ciebie w domu?! – sapnęła, próbując wyczytać z mojej twarzy jak najwięcej, ale ja pewnie nie przedstawiałam sobą niczego, prócz kupki nieszczęścia. – Dzwoniłaś na policję? – zapytała, ściskając mocno moje dłonie i doszłam do wniosku, że to takie śmieszne, że ona wyobrażała sobie zupełnie co innego, niż co aktualnie przedstawiała ponura rzeczywistość. Ona pewnie myślała, że on mnie zgwałcił. A ja byłam... A ja...

- Nie zdążyłam. Byłam w szoku, a potem on... – urwałam, potrząsając głową. – To nie to, co myślisz. On nic... – urwałam, parskając sarkastycznym śmiechem, choć po moich policzkach ciągle spływały gorące łzy. To musiało wyglądać naprawdę groteskowo. Wtedy dotarło też do mnie, że moja halucynacja musiała być prawdziwa, bo za pierwszym razem, kiedy go zobaczyłam, on mnie oceniał, a za drugim razem oceniał mnie poprzez pryzmat tego, co lubię. I pytał, do czego mam słabość i... I znowu się rozbeczałam. – On... on... on mnie kupił. – wyjąkałam i wyrwałam dłonie z jej uścisku, by móc ukryć w nich swoją twarz. Czułam się tak...Nawet nie potrafiłam odnaleźć trafnego słowa w tym przypadku. Nie dość, że facet działał na mnie w taki sposób, to na dodatek był zły do szpiku kości i... i Boże, dlaczego ty mi to robisz?!...

- Co zrobił...? – usłyszałam niedowierzający głos, a z moich ust wyrwał się zrezygnowany szloch. – K-kupił?... – a gdy skinęłam głową, nastąpiła głucha cisza, podczas której ja załamałam się do reszty. W końcu całkowicie do mnie dotarło, w jakiej pozycji się znalazłam.

- Moi rodzice sprzedali mnie komuś obcemu za 10 milionów. – dodałam, balansując na granicy paniki i histerii. – I powiedział, że zrobi ze mną co zechce i nie mogę nic zrobić, bo cię zabije... – poderwałam nagle głowę, patrząc zapłakanymi oczyma na przerażoną Katarinę, której dłoń była zaciśnięta na ustach, jakby próbowała powstrzymać krzyk. – Powiedziałam ci to i teraz... – poderwałam się z kanapy i nerwowym krokiem przeniosłam się pod okno, odsuwając delikatnie wrzosową roletę, by zachłysnąć się powietrzem i szybko od niego odskakując. – Kurwa, on tam jest. – wydyszałam podniesionym głosem, cofając się niemal wpadając na stojącą wazę przy ścianie. Przed oczami wciąż miałam srebrnego Range Rovera, o który stał oparty mój prześladowca.

- Skąd on wiedział, gdzie ty jesteś?...

- On wie o mnie wszystko. – miałam ochotę wyrwać sobie włosy i gdzieś po drodze rzucać czymś i... Czułam się tak słaba i pozbawiona jakiekolwiek nadziei, że nawet płacz mi już nie pomagał. – Powiedział, że jeśli pisnę choć słówko, zabije mamę i tatę, ciebie i Harry’ego...

- O kurwa. – usłyszałam nagle i dopiero zorientowałam się, że Katarina podgląda go między roletami, choć ja mogłam się założyć o każdego centa, jakiego posiadałam, że on to widział. Dygotałam wściekle i miałam szczerą ochotę zemdleć i zapomnieć o tym wszystkim. Może śniłam? Taki porządny koszmar?... – Kurwa mać. Jakim...?! Kurwa mać! – machnęła roletami i odwróciła się do mnie z szeroko otwartymi oczyma, wskazując ręką na okno. – On jest sławny! Naprawdę nie wiesz, kim on jest?!

Wzruszyłam ramionami, kręcąc głową. Objęłam się rękoma, gdy nagle zrobiło mi się zimno. Ktoś znany... Dlatego zapłacił za mnie aż tyle...

Dlaczego ci wszyscy, co mają kasy jak lodu, myślą, że mogą mieć wszystko? Dlaczego ON myśli, że, jak zapłaci, to może mieć mnie na wyłączność i robić ze mną, co tylko zechce...?

- Wiem tylko, że jest Niemcem. – wymamrotałam, a ta pokiwała głową tak szaleńczo, że jej włosy niemal fruwały w powietrzu.

- Jasne, że jest Niemcem. To Bill Kaulitz z Tokio Hotel, człowieku!

Powinno mi to coś mówić?... Nazwa zespołu to i może mi brzmi jakoś znajomo, ale...

- Ej, czy to nie ten zespół, co frontman się malował i wyglądał jak niedożywiona...

- TAK.

Okej. Czyli kupił mnie człowiek, który wcześniej wyglądał jak dziewczyna, a teraz na jego widok robi mi się gorąco i mam ochotę się na niego rzucić. I powtarzam. Ten człowiek mnie kupił. KUPIŁ. Wydał dziesięć milionów dolarów na to, by traktować mnie jak zabawkę, jak kukiełkę... jak niewolnicę.

- Czy to zmienia postać rzeczy...? I tak zostałam sprzedana jak obrazek na licytacji...

- Ale to niezgodne z prawem! On nie może...

- Nie mam zamiaru ryzykować tym, że coś wam się może stać. – przerwałam jej twardo, patrząc jej hardo w oczy. – Może moi rodzice są pierdolnięci, bo mnie sprzedali, ale nie pozwolę mu skrzywdzić ciebie i Harry’ego...

- Właśnie, Harry.

Kurwa.

Poczułam, jak łzy znowu zbierają mi się pod powiekami. Dopiero co doszłam do czegoś, o czym marzyłam od kilku lat i nagle jakiś świr mi to odbiera, by... Nie mógł, do cholery, wynająć sobie kurwę z burdelu?!

- Kat, co ja mam zrobić...? – wyszeptałam, siadając ze zrezygnowaniem na kanapie. Próbowałam powstrzymać płacz, ale na nic się to zdało. Nie miałam pojęcia, ile jeszcze we mnie pozostało łez, ale jak tak dalej pójdzie, to zasłabnę z odwodnienia.

Katarina podeszła do mnie i kucnęła przede mną, by chwycić moje dłonie w swoje.

- Musimy zadzwonić na policję. Ale zanim to zrobimy, ja go zapierdolę. – oznajmiła mi stanowczo, a jej oczach błysnęła furia. – On nie odbierze cię ani mi, ani Harry’emu, zrozumiano?

I w tym samym momencie rozległo się pukanie do drzwi, a ja znieruchomiałam, na nowo zapadając się w przerażeniu. To musiał być on. Czekał, aż w końcu przyszedł i...

- Kat, nie... – zaprotestowałam, gdy ona wstała ze zdeterminowaniem na twarzy. Potrząsnęłam głową i ruszyłam zaraz za nią, gdy ona szybkim krokiem poszła otworzyć gościowi. – Kat, nie, on... – urwałam, dławiąc się paniką. On mógł jej zrobić krzywdę. On mógł ją zabić za to, że wie!..

Nacisnęła klamkę i z rozmachem otworzyła drzwi, by stanąć twarzą w twarz psychopatą, który mierzył nas obie lekceważącym wzrokiem. Mój żołądek znów wykonał salto w przód i w tył, ledwo utrzymując równowagę.

- Nie będę za tobą jeździł. – powiedział nagle, ignorując bojową postawę Katariny, która osłaniała mnie swoim ciałem, jakby wierzyła, że to coś zmieni. Byłam gotowa się poddać. I tak wiedziałam, że wszędzie by mnie znalazł. Jeśli wiedział, że byłam w klubie i że byłam w sklepie, znaczy, że cały czas mnie śledził. – Marnuję przez to czas. – nie wiedziałam, jakim cudem w jednej osobie mógł być tak wysoki współczynnik pewności siebie. On po prostu brał, co chciał i nic sobie nie robił z faktu, że to nielegalne. Katarina prychnęła głośno i zanim zdążyłam zareagować, jej pięść poszybowała prosto w jego twarz, aż jego głowa odskoczyła do tyłu jak piłka. Zatoczył, ale zaskoczenie przeważyło szalę, bo nie zauważył drugiego ciosu, który spotkał się z jego nosem. Kiedy Katarina była wściekła, nic nie było w stanie ją powstrzymać. Ja chciałam coś powiedzieć, cokolwiek. Ale zamiast tego, znowu się rozbeczałam.

- Zostaw moją przyjaciółkę, ty pierdolony skurwysynie, bo...

- Wiedziałem, że będą z tobą problemy. – warknął i dosłownie sekundy później, on był w domu i zamykał za sobą drzwi, a Katarina wycelowała w splot słoneczny. – Och, do kurwy nędzy... – wydyszał i z moich ust wyrwał się okrzyk przerażenia, gdy on nagle chwycił ją za rękę, wykręcając ją tak, że Kat znalazła się plecami do niego, a w jego dłoni znalazł się scyzoryk, który natychmiast wylądował przy jej szyi. Zapadło ciężkie milczenie, podczas którego próbowałam uniknąć jego przewiercającego mnie na wylot spojrzenia. Katarina wciąż oddychała wściekle, ale nie poruszyła się ani o centymetr. On jednak nawet nie zwracał na nią uwagi. Wciąż był wpatrzony we mnie. – Oddaj kluczyki od samochodu. – usłyszałam i przestałam gapić się na ostrze, które prawie wżynało się w delikatną skórę szyi.

- Zostaw ją, sukinsynie. – wysyczała Kat z zaciśniętymi zębami. – Nie masz...

- Jeśli się za chwilę nie zamkniesz, obiecuję ci, że będę ci zdawać fotorelacje z tego, jak będę traktować Lenę. Od ciebie zależy, jak bardzo paskudne to będą zdjęcia. – wymruczał ostrzegawczo, a ja cofnęłam się o krok. Nie miałam możliwości ucieczki. A on groził Kat i... Boże, unicestwij mnie. Teraz. – Oddaj kluczyki po dobroci, albo twoja przyjaciółeczka będzie musiała się porządnie wysilić nad dobrym kłamstwem, żeby wytłumaczyć rany przed rodzicami. Wszyscy wiemy, jacy są posrani na punkcie bezpieczeństwa i wszyscy wiemy, że jeszcze jeden wyskok i skończy się jej życie towarzyskie, prawda?...

O. Mój. Boże.

Moje oczy otworzyły się szeroko i natychmiast skrzyżowały się z wielkimi oczami Katariny. On wiedział. On wiedział wszystko o mojej przeszłości i o przeszłości osób, z którymi byłam związana. Niech to szlag!... Niech to szlag! On miał zbyt wiele asów w rękawie, by z nim wygrać. To było nieczyste i...

Mój świszczący oddech świadczył o tym, jak bardzo byłam spanikowana. Nie miałam żadnej możliwości ucieczki przed tym, co mnie czekało i mimo, że chciałam spróbować, wiedziałam, że to nic nie da. Niepotrzebne nadzieje.

Zagryzłam wargę i wyciągnęłam z kieszeni kluczyki od Hondy, by w milczeniu mu je oddałam, choć Kat zabraniała mi to robić. Przetarłam mokre policzki i postąpiłam krok do przodu, gotowa, by za nim pójść. Nic tu po mnie, jeśli on chciał krzywdzić Katarinę.

- Lena, nie rób tego, proszę...

- Najwyraźniej ma więcej oleju w głowie, niż ty. – parsknął sucho śmiechem psychopata i schował scyzoryk do kieszeni, odpychając od siebie moją przyjaciółkę. Stanęła zaraz obok mnie ze świecącymi się oczyma i wiedziałam, że jeszcze chwila i ona też się rozpłacze. Niemoc dopadła i ją. – Świetnie. Więc w drogę. – uśmiechnął się szeroko i otworzył drzwi, gestem wypraszając mnie z domu jak na gentlemana przystało. Widziałam po jego twarzy, jak bardzo zadowolony z siebie był, a do mnie wciąż nie docierało, co tak naprawdę się właśnie stało. Oddałam mu kluczyki, co też oznaczało, że będę musiała gdzieś z nim jechać. A z tamtego miejsca nie będzie możliwości wydostania się.

Wyszłam na dwór, powoli idąc w stronę srebrnego Range Rovera. Chyba właśnie tak się czuł człowiek skazany na śmierć, prawda? Tak cisza sprawiająca, że bębenki uszne chcą eksplodować. Brak siły i rezygnacja. Może powinnam walczyć...? W końcu przez jeden dzień byłam w pełni szczęśliwa, a on mi odebrał przyszłość. Zabrał mi wszystko tylko dlatego, że mu się tego zachciało. Więc chyba powinnam walczyć o swoje...

Podniosłam wzrok, gdy wyminął mnie, by otworzyć sobie drzwi do samochodu. Mogłam uciec w tym momencie. Ale co by mi to dało? Złapałby mnie za następnym zakrętem, do cholery. To na nic...

- Wsiadaj. – usłyszałam rozkaz i zaciskając zęby, by opanować kolejne potoki łez, posłusznie wsiadłam do środka. I wtedy zaczęło się piekło.

Całe wnętrze pachniało męskimi perfumami i stałam się nagle świadoma nieznośnej bliskości. Gdybym tylko przesunęła się kilka centymetrów w bok, mogłabym dotknąć jego ramienia. Zapięłam pasy bezpieczeństwa, które groteskowo w ogóle nie zapewniły mi pewności, że będzie dobrze. Chciałam wrócić do Kat i się za nią schować. Ona zawsze otaczała mnie opieką bardziej, niż moi rodzice. A ten świr obok chciał ją skrzywdzić. Jeśli mógł tak traktować jedyną osobę, która mnie strzegła, to znaczy, że już nic i nikt mnie przed nim nie ochroni, prawda?...

Odwróciłam głowę do bocznej szyby, starając się nie myśleć o tym, że właśnie siedzę z obcym człowiekiem, który mnie kupił i nic sobie z tego nie robi. Traktuje to jak coś naturalnego. A ja siedzę i się trzęsę jak osika, bo nie wyobrażam sobie tego, co teraz będzie. Przecież on mógł mnie torturować. Mógł mnie gwałcić. Mógł zmuszać do robienia rzeczy wbrew temu, co chcę. Mógł robić, co mu się tylko podobało. Bo mnie kupił.

- Dlaczego wydałeś na mnie dziesięć milionów?... – spytałam, wpatrując się w domy, które po drodze mijaliśmy. Bałam na niego spojrzeć, bo doskonale wiedziałam, że miałam jakieś dziwne skręty w żołądku, gdy widziałam mężczyznę za kierownicą. A on był... on był jak ktoś nadnaturalny. On sprawiał, że posłusznie się poddawałam pod jego wzrokiem i... i to było złe.

- Bo cię wybrałem. – odparł spokojnie, jakbyśmy rozmawiali o pogodzie. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, że płakałam przez tak długi czas. To nie byłam ja. To był koszmar. I chciałabym już nigdy więcej nie zasnąć.

Jeśli kiedykolwiek się obudzę.

- Więc dlaczego mnie wybrałeś?

- Przekonasz się.

I nie odezwał się już ani słowem przez całą drogę, jak się okazało, do Santa Moniki, gdzie miał swój dom. Nie odezwał się, ale gdy już przybyliśmy na miejsce, ja nie mogłam oddychać od napięcia seksualnego. Istnieje powiedzenie, że „gorzej być już nie może”. Tym razem mogło być. I to znacznie gorzej.

><><><><><><><><><><><><><

Do następnego tygodnia. Mam nadzieję, że uporam się w międzyczasie z kolejnym rozdziałem o_O